WARNING: This is a DUTCH post!
Dag internetkompanen,
Zoals het je misschien al is opgevallen (of niet) ben ik een maand afwezig geweest op deze blog.
Geen inspiratie? Geen zin om te schrijven? Nee, niets van dat alles.
Mijn 'blogpauze' was bewust en net de reden voor die bewuste keuze wil ik vandaag met jullie delen.
Een tweede opmerking die je intussen ook zult hebben is het feit dat ik deze keer niet in het Engels schrijf.
Ook daar is een reden voor.
Deze volledige blogpost wil ik wijden aan dicht bij mezelf (leren) zijn en blijven.
En dicht bij mezelf zijn is ook mezelf volledig kunnen uitdrukken, in mijn eigen taal.
Zoals de meesten van jullie ondertussen al door hebben is werken aan je mentale gezondheid iets dat me nauw aan het hart ligt.
Het fascineert me ontzettend hoe onze geest en lichaam los van elkaar werken en hoe je jezelf leert kennen door de confrontatie met jezelf aan te gaan.
Aangezien ik zelf een overvolle geest heb vol emoties, fantasie en gedachten raak ik snel overspoeld door mezelf. Ik geraak snel in die tweede wereld verdwaald, weg van de realiteit. Maar hoewel die wereld soms als een paradijs aanvoelt, waar ik even kan zweven, kan die wereld ook net het uiterste aan de andere kant zijn: een hel waarin ik blijf vast hangen en waarin ik alsmaar dieper val.
Vaak ben ik niet in staat om de uitknop van mijn geest te vinden of om het evenwicht tussen de twee werelden te vinden en is het een ander die me terug met de voetjes op de grond moet zetten.
Ik krijg heel vaak de opmerking van familie: 'Stop met denken.', 'Je denkt te veel.', 'Stop met overanalyseren.'
Wil dit dan zeggen dat nadenken en stil blijven staan bij zaken, meer dan andere mensen, een slechte eigenschap is? NEE, allesbehalve.
Het bewijst net dat zaken je raken, je ze voelt met al je zintuigen en de wereld je fascineert. Maar aan de andere kant ben je natuurlijk enorm kwetsbaar.
Zolang het jezelf niet schaadt, doe je niets mis. Zolang je de helwereld te baas kan, laat je dan zeker omarmen door de paradijselijke wereld waar je geest je naartoe kan brengen. Evenwicht vinden is key.
Voor mij is die paradijselijke wereld een wereld waar ik mezelf creatief kan uitleven: waar ik dromen tot werkelijkheid maak, waar ik de personages in het boek dat ik lees tot leven wek, waar ik poëzie verzin, waar mijn geest verhalen doet ontstaan over het huis/persoon/straat waar ik op dat moment naar kijk, waar ik mentaal even weg ben van de wereld en enkel mijn lichaam achterlaat op aarde, waar ik aangename emoties dubbel zo hard voel (tranen door ontroering, buikpijn door verliefdheid enz.), waar ik als ware in een extase leef vol fantasie. Onze geest is een ontzettend krachtig mechanisme, zowel positief en helaas ook even hard negatief.
En net die negatieve kant, de helwereld, kan even hard of zelfs harder binnenkomen dan die mooie, onbezonnen fantasiewereld. Gedachten kunnen je breken, stemmen in je hoofd kunnen je doen lijden, verhalen kunnen je pijn doen en zodra de helwereld je gevangen heeft, dan is het verschrikkelijk moeilijk om terug aan de overkant te geraken.
Daarom, omdat ik weet dat iedereen zich vaker dan toegegeven in de helwereld van hun geest bevindt, mijn manieren om dagelijks/wekelijks even tijd te nemen voor jezelf. Want tijd nemen voor jezelf is ieders recht en zou eigenlijk een dagelijkse to do moeten zijn. We leven allemaal zo in een rush, onder druk, stress, onszelf voorbij lopend als een kip zonder kop.
Als ik je nu vraag 'Wanneer was het laatste moment dat je je bewust was van je ademhaling, van je omgeving, van de wolken in de lucht?', kan je dan meteen een antwoord geven?
We zorgen altijd voor anderen, maar zorg je ook voor jezelf? Geef je jezelf soms ook eens een schouderklopje?
Ik geef toe: ik deed dit niet. Ik was beter in mezelf naar beneden halen dan in trots zijn op mezelf. De helwereld had me op bepaalde momenten zelfs helemaal opgezogen.
Daarom ben ik zelf in de voorbije maand actief aan de slag gegaan met manieren om mentaal 'gezonder' te leven en bewust te leren worden van mezelf, van het lezen van boeiende boeken tot mijn yogamat vanonder het stof halen. Hieronder mijn winnende technieken die me elke dag/elke week bewust maken van mezelf, het nu en mijn omgeving.
* me bewust worden van mijn ademhaling: 5-10 min/dag, wanneer ik zenuwachtig ben, tijdens het wachten in de rij van de supermarkt etc.
* observerend wandelen: bewust worden van jouw omgeving, eens naar boven/rondom kijken en beseffen welke gebouwen/mensen/planten rond je te zien zijn
OF: doelloos wandelen: zonder een vooraf afgesteld doel een wandeling maken (door de natuur bv.) en je laten verrassen door wat je tegenkomt op je tocht
* mensen groeten: een goedemorgen geven aan je medemens geeft jou niet alleen een boost, je hebt tegelijk iemand erkent voor zijn aanwezigheid (boost voor de ander!), dus boost x2
* mindfulness: geen zever, echt een wondermiddel!
* sport/yoga: ik probeer wekelijks 1-3 keer 20-30 min tijd te nemen om aan yoga te doen, ook al voel ik me rotslecht. Je zal jezelf zo dankbaar zijn eenmaal je het gedaan hebt en je je herboren voelt (oh jee, nooit gedacht dat ik, als fervente sporthater, dit ooit zou zeggen)
* wellnessmoment: soms neem ik random een bad, in het midden van de dag. Waarom? Zomaar, om mezelf te troosten, rust te gunnen, mijn hoofd leeg te maken om erna terug fris verder te gaan met mijn dag.
* dansparty: koptelefoon op, je lievelingsnummers, volume omhoog en DANSEN alsof je leven ervan afhangt = de beste ontstresser!
* 30 min. voor het slapengaan lezen/poëzie schrijven/muziek luisteren/belangrijke gedachten opschrijven/noteren waar ik dankbaar voor ben in de voorbije dag: mijn paradijselijke wereld opzoeken om positief te gaan slapen
* mezelf omringen met vrienden of familie/goeie babbels/interessante programma's op tv/een leuke serie
* het huishouden doen: haha, dit klinkt misschien enorm raar, maar mijn hoofd is letterlijk leeg als ik de afwas doe of stofzuig. Twee vliegen in één klap dus: een proper huis en een leeg hoofd!
* ...
Ik kan je natuurlijk niet beloven dat deze technieken bij jou zullen helpen, want geloof me: er zijn altijd terugkerende momenten waarop het soms ook niet lukt. Wat ik ook doe, ik krijg de helwereld niet uit mijn hoofd. En dat is normaal, heb ik nu geleerd. De helwereld zal er altijd zijn, maar het is een keuze om er alles aan te proberen doen je er een weg uit te zien te vechten of om er observerend door te wandelen, accepteren dat deze wereld er ook is. En dat is echt trial and error. It's a practice of a lifetime.
Zelf ben ik ook nog allemaal aan het leren om te leren bewust te zijn van wat er omgaat in mijn hoofd, om die overvolle geest soms wat te temperen zonder hem neer te duwen, maar door hem gewoon te accepteren, te erkennen voor wie hij is.
Onlangs leerde ik ook gewoon dit deel van mij te accepteren door hetgeen iemand me zei: 'Je bent nu eenmaal gevoelig, je bent nu eenmaal een piekeraar, je zal altijd zo zijn en het feit dat je emoties en bepaalde prikkels zo diep voelt, is een talent en een kracht, want daardoor versta je wat er omgaat in mensen ook zoveel beter dan anderen dat kunnen. Omarm dit deel van je identiteit, maar laat het jezelf nooit overheersen.'
Er is niets mis met veel gedachten te hebben, zolang ze je niet kwetsen en kwellen. Van zodra dat gebeurt, is dit je signaal dat je jezelf aan het verliezen bent in de helwereld van je geest.
We hebben maar 1 geest en 1 lichaam gekregen en die moeten nog een hele leven mee: we moeten er zorg van dragen.
En dat leer ik elke dag. En zoiets fascinerend kon ik niet voor mezelf houden: ik ben er zeker van dat we hier allemaal baat bij hebben.
Dus alsjeblieft, mijn mentale cadeau aan jou. Wees bewust van jezelf van tijd tot tijd. Je zal er alleen maar deugd van hebben.
Lots of love,
MJ